Een gewone zondagmiddag, gewoon de hond uitlaten, nee! Vandaag zijn we voor het eerst in de stad geweest.
Dan komt de vraag naar de Graal. Waarom doe ik wat ik doe, en waartoe doe ik wat ik doe. Waarom denk en voel wat ik voel, en waarom denk ik en voel ik deze beelden en gevoelens…
Wat doet mijn ziel hier? Welke tocht? Waarom reageer en voel en denk ik zoals ik doe. Ik zou soms liever heel anders willen reageren en voelen En, wat moet ik ermee behalve het lijdzaam als gedissocieerde toeschouwer ondergaan dat het me gebeurt, dat er in mijn brein gedacht wordt door iets wat ik geneigd IK te noemen…Zal ik als toeschouwer alles zomaar laten gebeuren, of kan ik ingrijpen en veranderen…en als ik iets verander waarom zou dat dan beter zijn..
Gods wil, ja, geschiede, en ik kan vragen aan de Geest mij te begeleiden in de sturing van mezelf, maar misschien is het wijzer gewoon te luisteren naar de fluisterende stem die de weg toont…of anders gewoon te wachten tot je wat hoort, want, zegt Richard Rohr, God spreekt altijd, als we luisteren, door elke gebeurtenis. …en is bereid ons te zegenen…
Voor vandaag , ga ik dus gewoon luisteren terwijl ik de dingen doe die op mijn pad liggen, de tuin, de honden, de keuken…
Luisteren, horen, luisteren wordt hier dan niet bedoeld in de zin van onderdanige gehoorzaamheid, maar in de zin van aandachtige ontvankelijkheid. Het luisteren is voor Benedictus het begin van het leerproces van het leven. De Regel van Benedictus begint met de lezer als luisteraar aan te spreken: ‘Obsculta, o fili, praecepta magistri et inclina aurem cordis tui’, ‘Luister aandachtig, o zoon, naar de richtlijnen van een leermeester en neig het oor van je hart’.
Volgens Peter Nissen.
Neig het oor van je hart…
Die woorden met ik eerst maar eens beluisteren…
is nog steeds even actief aanwezig. Het koninkrijk Gods is te vinden in het hier en nu. Het is synoniem aan Buddha prediking. Wijsheid zet ons in het hier en nu. Niet gisteren of morgen. Vormgeving van tijd en ruimte beperken ons denken. Hier en nu is de meest nabije weg om hieraan te ontkomen en aan illusies te ontsnappen. Illusies die allerlei verwachtingen en emoties doen opborrelen die tot niets leiden dan tot lijden.
For the four Sundays of Advent, Bondings 2.0 is featuring lectionary Scriptural reflections by LGBTQ theologians and pastoral ministers studying at Boston College. The liturgical readings for the Second Sunday of Advent are Isaiah 7:1-014; Psalm 24:1-6; Romans 1:1-7; Matthew 1:18-24. You can read the texts by clicking here. Today’s reflection is from Elizabeth Sextro, a master’s student at […]
via A Woman of Courage Brings Emmanuel, “God With Us” — Bondings 2.0
Hoe noem je dat ook al weer? Een katalysator. Ja, juist. Soms bevangt mij het vermoeden dat ik kataliserende eigenschappen heb waarvan ik me niet heel bewust ben. Zet mij in een groep, en het begint. Een soort gist wat toegevoegd wordt, en dan verder wachten.
Nu wacht gist niet echt. Die doet wel wat. Alleen zie je dat niet direct. Dus, je wacht.
Was ik 5 jaar, in een groep. Op een vakantie kinder kolonie.En ja, dat is zowat mijn eerste ervaring. Ik begreep al helemaal niet hoe die interacties en machtconstellaties tussen mensen werkten. Als een vreemde diersoort zag ik mijn soort en leeftijdsgenoten vechten om de macht in de groep, subgroepen maken, en klitten aan de monitrices, zoals de leiding toen genoemd werd.
Er werd van mij verwacht partij te kiezen. Bij een of ander voorval vroeg de monitrice wie iets fouts had gedaan. Ik herinner mij niet meer wat. Maar wel dat iemand zei, wij weten het niet. En ik, spelend in mijn eentje, keek op en zei tegen de monitrice dat X het had gedaan. Gewoon, omdat ik dat als een feit zag. Geen vermoeden had ik dat ik ‘klikte’ .
Toen had je de poppen aan het dansen. Ik werd uit de groep gestoten. Al zat ik er niet echt in, toch voelde ik de directe negatie wel degelijk. En omdat ik absoluut niet wist hoe ik moest fletsen, om bij het groepje rond de monitrice te komen, hoorde ik nergens bij.
Ergens bij horen is een diep menselijk, ook dierlijk, verlangen. De groep biedt veiligheid. Dat heeft bij mij nooit gewerkt.Dat instinctieve mechanisme met fietsende en flirtende vaardigheden was de Scheppende Oermoeder bij mijn conceptie vergeten toe te voegen.
Volgende groepsherinnering was jaren later. De lagere school had weinig met echte groepsprocessen te maken. De school was streng, we droegen uniformen.dDe structuur was duidelijk. En de meeste macht hadden de scholieren die goede cijfers haalden. Ik was slim. Ik heb die macht niet gebruikt , maar heb ook geen herinneringen aan pesterijen.
Daarop volgde de middelbare school, het gymnasium.Hier werd het weer belangrijk populair te zijn. Maar het werken van de groep werd pas goed voelbaar toen ik naar een internaat overgeplaatst werd.
Zondebokmechanismen,niet allemaal dezelfde. De underdog als zondebok, is een totaal ander verhaal dan de klokkenluider of dan het zwarte schaap, of de vreemdeling.
Sommige zondebokken werden helden, en sommige helden zondebokken.Afhankelijk waarvan? Subtiele verschuivingen. Neem Jeanne d’ Arc, een heldin, maar daarna verbrand.Een groep heeft machtsverschuivingen intuïtief in de gaten. Zelfs een maatschappij heeft dat. En dan veranderen de normen eveneens. Wanneer de economie stagneert, verschuift de maatschappij naar rechts. Stagneert het te lang, dreigt er gevaar , dan komen extreme keuzes aan bod om snelle veranderingen in de cultuur door te voeren.Of revolutie of fascisme.Een coup, dictatuur, terrorisme.Zo ook in het klein. Soms wordt de klokkenluider geëlimineerd.Corronavirus februari 2020. Al maanden van tevoor had een plaatselijke arts gewaarschuwd. Hem werd het zwijgen op gelegd. Repressie van de klokkenluider. Hij sterft. Hij wordt een volksheld.
Zo werken de groepswetten.
Maar wie zijn die individuen die rollen worden toebedeeld van zwart schaap, underdog, klokkenluider.Wat maakt het dat dit gebeurt . Waarom zij. Ik vermoed dat er een aantal gezamenlijke kenmerken te beschrijven zijn.
Zoals Suurmond het een maand of 3 geleden beschreef in de Trouw, het rebelse karakter van Jezus gelieerd aan familiale omstandigheden, naast politieke onrust.Een verlangen ergens bij te horen,een middel zoeken waardoor er iets fundamenteel veranderen kan, een spiritualiteit opbouwen waar je je geborgen voel
.
Suurmond, artikel Trouw, dysfunctionele gezin.
Jean-Jacques Suurmond22 december 2019, 11:25
‘Help, mijn broer denkt dat hij de Messias is.’ Deze verzuchting zal weleens geklonken hebben in het gezin dat de heilige familie wordt genoemd. ‘Heilig’ in de betekenis van ‘anders dan normaal’, ‘apart’ – vandaag zouden we misschien zeggen: een disfunctioneel gezin. Voer voor psychotherapeuten.
Jean-Jacques Suurmond22 december 2019, 11:25
Help, mijn broer denkt dat hij de Messias is.’ Deze verzuchting zal weleens geklonken hebben in het gezin dat de heilige familie wordt genoemd. ‘Heilig’ in de betekenis van ‘anders dan normaal’, ‘apart’ – vandaag zouden we misschien zeggen: een disfunctioneel gezin. Voer voor psychotherapeuten.
Waar zit de angel? Macht. Waar zit macht?
Wat zou er gebeuren als onze individualiteit niet zo dominant zou hoeven te zijn?
Als we meer groepsgericht, meer wij zouden zijn.
Dan zou de behoefte aan macht afnemen.
Dat zou de angst wegnemen, de existentiële angst , de dreiging van het bestaan.
Dan zou er geen prikkel meer zijn om te verzinnen : jij bent minder en jij meer.
campensisnubes 